Mijn schoolcarrière ging best oké maar niet zoals die van anderen. Na de basisschool ging ik naar de brugklas havo/ vwo om vervolgens vwo te doen en het jaar daarna meteen terug naar de havo. Want “ik wil echt niet naar de universiteit’. Na havo vervolgens accountancy aan de HEAO in Sittard, dit voor twee hele weken. Na drie maanden gewerkt te hebben ging ik Facility Management studeren. Ik wist het al meteen “ik ga richting Event & Leisure”! Ook dat ging ik niet doen. Nee, ik koos voor Real Estate Management en wist mijn scriptie glansrijk af te ronden met een hele dikke vette negen!
Na het afronden van mijn studie mocht ik nog dik drie jaar bij het bedrijf blijven werken. Dag na dag zat ik letterlijk tussen de ondernemers in ons Ondernemershuis in Sittard. Ik maakte lange dag, mocht mee het land in en deed van alles wat ik nog nooit had gedaan. En dat vond ik heerlijk. Toen besefte ik nog niet dat ik dat zelf ook wilde zijn.
Het avontuur hield na drie jaar op en zat een tijd zonder werk. Best lang eigenlijk maar wist mijn tijd altijd wel te vullen. Toen ik eenmaal weer ‘aan de bak’ was ging in drie jaar van de binnendienst van een makelaar, via een accountmanagersfunctie bij een ontwikkelbedrijf naar een business development functie bij een innovatiecampus. Allemaal gedroomde functies, maar niet voor mij.
“Ik heb het nog nooit gedaan. Dus ik denk dat ik het wel kan!”
Pippi Langkous
Werken van 9-tot-5, vakantiedagen, functieschalen, targets, ik werd er doodongelukkig van. Allemaal vastigheden waar ik niet blij van werd. Niet zo gek eigenlijk.. Ik groeide op in een ondernemersgezin en familie. Zag als klein kind al dat hard werken loont en dat je regelmatig een tandje bij moet zetten. Langzaam werd het mij duidelijk. Het bloed stroomt waar het niet gaan kan, ik was gewoon niet gemaakt voor een dienstverband.
Van de ene op de andere dag ging ik naar de Kamer van Koophandel en schreef mij in. Niet veel later kreeg ik een knaller van een opdracht en begon fulltime voor mezelf. Administratie, boekhouding, acquisitie, overleggen, late meetings, de meeste vinden het gruwelijk maar ik geniet er waanzinnig van.
Ik zit vaker met ondernemers om de tafel. De laatste tijd valt mij een ding op. Vele van ‘ons’ hebben ook geen glansrijke schoolcarrière gehad, hadden nooit vaste banen er werden ook niet gelukkig van veel zekerheden… Nee, we knokte tot het punt waar we wilde zijn: “ondernemer”. En vanaf dat moment viel alles op zijn plaats.
Wat ik van dit inzicht leerde? Ondernemers genieten van een bepaalde druk, we vinden het leuk om laat te vergaderen, lekker te eten en plannen met gemak nog afspraken na 19.00 uur in. Echter zijn er ook organisatie en medewerkers die dit niet leuk vinden. En dat is helemaal niet erg. Zolang we het maar van elkaar accepteren en elkaar tegemoet willen komen. Want dat is hoe ik ‘overheid en ondernemers’ help dichterbij elkaar te komen. Door te accepteren dat we allemaal anders zijn en ergens tot het midden moeten komen.
Dat midden is ‘kruispunt’ waar ik het vaker over het. Het kruispunt der verbindingen waar de meerwaarde ontstaat. Dit punt bereik je door verschillen te accepteren en op zoek te gaan naar ‘gezamenlijke’ delers.
